در اینجا به بررسی ۱۱ مورد از مهم‌ترین پیشرفت‌های صورت گرفته در این زمینه طی ۲۵ سال گذشته می‌پردازیم.
۱. سیستم کنترل پایداری الکترونیکی
بدون شک، سیستم کنترل پایداری بعد از معرفی ترمزهای ضد قفل (ABS)، بزرگ‌ترین نوآوری مرتبط با صنایع خودرو است. این سیستم ابتدا در سال ۱۹۹۵ توسط کمپانی بوش بر روی خودروهای مرسدس بنز کلاس S و بی‌ام‌و سری ۷ قرار گرفت. سیستم کنترل پایداری، عملکرد سیستم‌های ABS و کنترل کشش را با نرخ انحراف از مسیر (سرعت دورانی خودرو) و سنسورهای زاویه فرمان درمی‌آمیزد. اگر خودرو در آستانه لغزش یا انحراف از مسیر قرار گیرد، سیستم کنترل پایداری بی‌درنگ به‌طور خودکار در یک یا چند چرخ اقدام به ترمزگیری می‌کند یا توان مورد استفاده را کاهش می‌دهد تا خودرو را به مسیر بازگرداند. این اتفاقات به قدری سریع رخ می‌دهند که اغلب راننده متوجه شرایط و سوانحی که امکان وقوع آن‌ها هست، نخواهد شد. تمام خودروهای ایالات متحده آمریکا از مدل‌های سال ۲۰۱۲ به بعد، به صورت اجباری باید به سیستم کنترل پایداری به صورت استاندار مجهز شوند.
۲. ترمزهای ضد قفل
ترمزهای ضد قفل (ABS) تا اواسط دهه ۹۰ میلادی آن‌چنان مورد توجه قرار نگرفته بودند و در خودروها جایگاهی نداشتند. حتی زمانی که راه خود را به خودروها باز کردند، از ملزومات آن به شمار نمی‌آمدند. تا آن‌که در سال ۲۰۱۲ سیستم کنترل پایداری برای خودروها (در ایالات متحده آمریکا) اجباری شد. تا قبل از ورود ABS به خودروها رانندگان مجبور بودند به جای آن‌که پدال ترمز را به‌طور ممتد فشار دهند، آن را به‌دفعات فشرده و آزاد کنند تا از قفل شدن چرخ‌ها جلوگیری و قدرت فرمان‌پذیری خودرو را حفظ کنند. سیستم ABS به منظور بیشینه کردن کشش موجود و کاهش قابل توجه مسافت توقف، به‌طور پیوسته فشار ترمز را در هر چرخ تنظیم می‌کند. همچنین این سیستم این قابلیت را برای راننده فراهم می‌کند تا بدون نگرانی نسبت به پایداری خودرو در عبور از موانع به خودرو فرمان دهد.
۳. سیستم نظارت بر فشار تایرها
شاید ترکیدن لاستیک قابل پیش‌بینی نباشد، اما آیا پنچری‌های کوچکی را که به‌مرور مشکل‌ساز می‌شوند، می‌توانید تشخیص دهید؟ سیستم‌های نمایش فشار باد تایرها یا (TPMS) که از سال ۲۰۰۷ (در ایالات متحده آمریکا) اجباری شده‌اند، در دو حالت به انجام‌وظیفه می‌پردازند. نسخه ارزان‌قیمت‌تر، سرعت چرخ‌ها را اندازه می‌گیرد و با داده‌هایی که در اختیار دارد، مقایسه می‌کند. تایری که دارای شرایط مناسبی نباشد با سرعت متفاوتی نسبت به دیگر تایرها حرکت می‌کند و در این زمان است که چراغ هشداردهنده آن روشن می‌شود. اما بخش عمده‌ای از این سیستم‌ها از سنسورهای فشار وایرلسی بهره می‌برند که درون هر چرخ تعبیه می‌شود و فشار لحظه‌ای آن را مشخص می‌کنند. برای رانندگانی که در مسابقات شرکت می‌کنند یا پیچ‌های تند را با سرعت پشت سر می‌گذارند، سیستم TPMS برای اطلاع از رسیدن هر چهار تایر به دمای کاری مورد نظر، حیاتی خواهند بود.
۴. کیسه هوای جانبی
کمپانی ولوو برای اولین بار کیسه هوای جانبی را با به‌کارگیری در خودروهای سدان و واگن 850 مدل ۱۹۹۵ معرفی کرد. این کیسه‌های هوا چه در درب خودرو و چه در صندلی قرار داده شده باشند؛ به شکل قابل ملاحظه‌ای جراحات قفسه سینه را در تصادف از طرفین کاهش می‌دهند. برخی از خودروها مانند مرسدس بنز کلاس E از دو کیسه هوای جانبی مجزا بهره می‌برند. خودروهای دیگری چون شاسی-بلندهای سایز متوسط کمپانی جنرال موتورز مثل شورولت Traverse، بیوک Enclave و GMC Acadia به کیسه هوای جانبی مجهز هستند که در طرف دیگر (وسط خودرو) قرار می‌گیرد و از آسیب رسیدن به راننده و سرنشین جلوگیری می‌کند. با این حال، این نمونه‌ها مثال‌های خاصی از این کیسه‌های هوا هستند. کیسه‌های هوای جانبی مدتی است که از ملزومات خودروها شناخته می‌شوند و جای خود را در این صنعت باز کرده‌اند.
۵. کیسه هوای پرده‌ای محافظ سر
خودرو ولوو S80 مدل ۱۹۹۹، اولین خودرویی است که به‌صورت استاندارد به کیسه هوایی مجهز شده بود که هر دو سرنشین جلو و عقب را از قسمت شیشه‌ای جانبی خودرو محافظت می‌کرد. همانند کیسه‌های هوای جانبی، کیسه‌های هوای پرده‌ای محافظ سر نیز ازلحاظ فنی در ایالات متحده آمریکا اجباری نیستند. با این حال تنها تعداد محدودی خودرو نظیر جیپ Wrangler و دوج Viper از آن‌ها بی‌بهره هستند. در اکثر خودروها، کیسه‌های هوای پرده‌ای مدتی بعد از برخورد همچنان شرایط خود را حفظ می‌کنند تا از سر و دیگر قسمت‌های بالایی بدن در مواقعی که خودرو واژگون می‌شود و در مقابل خرده‌شیشه و اجزایی از خودرو که پرتاب شده‌اند، محافظت کند.
[جهت مطالعه ادامه موارد به ادامه مطلب بروید]
نظرات شما عزیزان:
